با دو دنباله در راه, یک داستان از تجربه پناهندگان ویتنامی دریافت می‌کند.

ده سال پیش, نگوین به ماموریتی می‌رفت تا در مورد اینکه چگونه والدینش - پناهندگان ویتنامی - ویتنامی در طول جنگ ویتنام - در ایالات‌متحده به سر می‌بردند, یاد بگیرد. نگوین اغلب در این فکر بود که چگونه می‌تواند بدون توجه به موانع زبانی, تفاوت‌های فرهنگی و نسلی, داستان والدینش را محترم بشمارد. " آن چیزی است که در مورد هنر بسیار عالی است: به ما اجازه می‌دهد که مردم را انسانی کنیم و پل‌هایی بین مردم ایجاد کنیم. بسیاری از افراد مختلف بخشی از بافت آمریکایی هستند. این چیزی است که کشور ما بر آن بنیان نهاده شده‌است. " در ابتدا, گرفتن پدر و مادرش برای صحبت در مورد این که چگونه آن‌ها در طی یک جنگ پرآشوب از کشور خود فرار کردند و در یک اردوگاه پناهندگان در فورت هود در آرکانزاس ملاقات کردند مشکل بود. اما پس از هر تلاش شروع به باز شدن کردند. روایت‌های آن‌ها با هم گرد هم آمدند تا نمایشنامه نگوین را به زبان لاتین شکل دهند. نگوین به اخبار nbc گفت: " من می‌خواستم تجربه پناهنده ویتنام و راحت‌ترین راه برای انجام این کار را پیدا کنم. " " وقتی فرصت نوشتن این نمایشنامه را داشتم, که سال‌ها می‌خواستم بنویسم, می‌دانستم که می‌خواهم شخصیت‌های آسیایی را با نیازها و خواسته‌های پیچیده خلق کنم. او با داستان عاشقانه والدین نگوین, هویت مهاجران ویتنامی و نسل دوم آمریکایی ویتنامی که بین دو فرهنگ وجود دارند را بررسی می‌کند. این نمایش یک گزارش تاریخی از تجربه پناهندگان ویتنامی با استفاده از عناصر سبک مدرن نگوین: شوخی, نینجا, زیبایی‌شناسی کتاب کمیک و هیپ هاپ را نشان می‌دهد. همچنین شخصیت‌های اصلی آسیایی که عمدتاً در آسیا نمایش داده می‌شوند - چیز نادری است که در فیلم " کیم یونگ پیونگ یانگ ", " مایکل هوی ", " حضرت موسی ", " جیمز مک گری ", و در تئاتر مجموعه تلویزیونی " سیاتل " مشاهده می‌شود. عکس: نوید بخش نگوین; نوشتن داستانی در مورد پناهندگان ویتنامی, روش او در هما

nizingآمریکاییوپناهندگانهمهنژادها.ویخاطرنشان می‌کندکهایننمایشنامه, ناخواسته,منعکس‌کنندهبحرانپناهندگانامروزیسوریه,ننگیکهبامهاجرت,وتجربهآغازبه کاردریککشورجدید, منعکس شده‌است,می‌گوید: "اینچیزیاستکهدر موردهنربسیار عالیاست:بهمااین امکان را می‌دهدکهمردمراhumanizeکنیموپل‌هاییبینمردمایجادکنیم.اینچیزیاستکه کشورمابراساسآنتاسیسشده‌است:"آمریکایی‌هادرتئاتربا#MyYellowFaceStorySoصحبتمی‌کنند,اینبرنامهدرکالیفرنیا,اورگون,واشنگتنونیویورکپخششده‌استوآخریننمایشخودرادرباشگاهتئاترمنهتندردسامبرگذشتهانجامداده‌است.موفقیتآندر آنجادرهارا برایتولیدمنطقه‌ایدرمینه سوتادرتئاترخونترکیبیاز10تا30آوریلامسالافتتاحکرد.این برنامههمزمان باسقوط42امین"geدرجنوبSaigonوباشگاهتئاترمنهتنقراردارد:دونمایشنامهجدیدتاریخچهخانوادگینگوینوتجربهپناهندگانویتنامیراپوشش می‌دهد.ایننمایش‌هاقراراستهردوسالیک‌بار رویصحنهبروند:دوبازی درسال 20وسهبازی درسال 2020.این نمایشاولینبازیدرکالیفرنیا,Nguyensaid.MaurسباستینوریموندلیدرVietgoneدربخشآرنجدربخشآرنجاست.ایننمایشاززندگیوالدیننگوینبهنامتانگوکوانگنایپس ازرویداده‌اینخستینبازیپیرویمی‌کند.درایننمایش,آن‌هاازاردوگاهپناهندگانفراتررفتندودرشهرکوچکآرکانزاسsettled مستقرشدند.تانگوکوانگاکنونکودکاندارندوایننمایشمطرحمی‌کندکه نسلدومآمریکاییآسیاییممکناستباآن‌هاآشناباشند.نگوینگفت:"یکیازموضوعاتدراینبرنامهباموانعزبانیبینوالدینمهاجروفرزندانآن‌هاسروکاردارد.

او زبان دیگری صحبت می‌کرد و نمی‌دانست چطور به من یاد دهد. این یک معامله بزرگ برای والدینم بود چون آن‌ها مجبور بودند وضعیتی ایجاد کنند که در آن من ویتنامی صحبت نکردم "سومین بازی در مورد پسر عموی Nguyen و تجربه او به عنوان یک" قایق بادبانی " است که در طول جنگ از ویتنام فرار کرده‌است. مانند "Vietgone"، بازی سه پوشش واقعی را پوشش می‌دهد که بسیاری از پناهندگان با آن مواجه هستند، مانند از دست دادن عزیزان خود در دریا. هر دو در مورد اتفاقی که برای برخی شخصیت‌های خاص در "Vietgone" روی داد که یک راز باقی گذاشت، برخورد می‌کنند. بیشتر جمعیت ویتنامی در دو مجموعه متفاوت ظاهر شدند: یکی در زمان سقوط سایگون و بعدی بحران قایق. You کوان، سامانتا کوان، Paco Tolson، و ریموند لی در Vietgone در تئاتر منهتن، وقتی که شخصیت آسیایی را مخاطب قرار می‌دهند، گفت: "معمولا وقتی شخصیت آسیایی وجود دارد، بیگانه است، چون تمایل دارند لهجه داشته باشند یا چیزی که آن‌ها را" دیگری " می‌سازد. ما همه people. ما همگی به یکدیگر مرتبط هستیم و به همین دلیل است که من آن را مع کردم و شخصیت‌های آسیایی را آن‌هایی را که به وضوح درک می‌کنید، درست کردم "، نگوین هیچ غریبه نیست که از تنوع در تئاتر طرفداری کند. بنیانگذار "Cowboys خون‌آشام"، یک شرکت "theatre geek" که به خاطر بازی زنده کمدی شناخته می‌شود، بازیگران LGBTQ، مردم رنگ، و ماده را به عنوان رهبر ابر قاره بازی می‌کند، ماموریت او مدت‌ها است که نقش‌های رهبری برای افرادی که به ندرت خود را به این شکل می‌بینند، ایجاد می‌کند. نوشتن این سه‌گانه، روش او برای توضیح تاریخچه فرهنگی خانواده‌اش به فرزندان خود و ایجاد شخصیت‌هایی برای آمریکایی‌های آسیایی بود که ممکن است احساس کنند که آن‌ها درست به تصویر کشیده نشده اند

او در فیلم , تلویزیون , و media.Paco Tolson و ریموند لی در Vietgone در ساحل اورنج کانتی , یادآور می‌شوند که در حالی که افرادی معروف به آسیا مثل جت لی و جکی چان در صحنه حضور دارند , آن‌ها از نظر فرهنگی متفاوت نیستند " به عنوان آمریکایی آسیایی , همه ما احساس بیگانه بودن می‌کنیم - حتی در خانواده و فرهنگ‌های خودمان . نگوین گفت : " این چیزی است که به ویژه آمریکایی بودن است . " این طور نیست که ما فقط می‌توانیم به ویتنام برسیم و از نظر فرهنگی ویتنامی باشیم . در عین حال , ما دوست نداریم تصویر معمولی یک آمریکایی 1950 مانند کاپیتان آمریکا را ببینیم . او گفت : " برای هر اقلیت , در برخی از نقاط سفر , ما بین افتخار فرهنگ و انکار مان به عقب و جلو می‌رویم , زیرا می‌خواهیم مانند هر کسی دیگر دیده شویم " بسیاری از جوانان آسیای میانه به او گفته‌اند که " Vietgone " الهام‌بخش آن‌ها برای قوی بودن است . اما اعضای جوان , تنها کسانی نبودند که تحت‌تاثیر humanization آمریکایی بازی‌های آسیایی قرار گرفتند . ریموند لی , " جنیفر Ikeda " , سامانتا کوان , و ریموند لی در Vietgone در تئاتر منهتن " ریموند " , که به طور حتم یک مرد پیشرو است , در کوانگ کوان و ریموند لی بازی کرد . نگوین گفت : " او خیلی خوش‌قیافه و فوق‌العاده خنده‌دار است . با این وجود او سال‌ها بود که هیچ وقت نقش مرد برجسته را بازی نکرده بود . او به من گفت که برای بودن در تلویزیون و فیلم , او ناخودآگاه خودش را به عنوان یک مهارت در رزومه خود یاد داده بود . اما با " Vietgone " , او می‌تواند یک شخصیت پیچیده را با یک داستان بازی کند

فیس بوک , تویی‌تر , اینستاگرام و